Θέλω να κάνω διάλλειμα. Τρία με τέσσερα χρόνια... να κρατήσει.
Αρχίζω και τα παίζω, έβαλα το κεφάλι μου σε ένα κουβά και το ξέχασα μέσα.
Πνίγηκα στη βαρεμάρα, στη αισιοδοξία της επόμενης ημέρας, αύριο και αύριο, θα γράψω στο μπλοκ, θα διορθώσω γραπτά, θα βγω στην αγορά, θα κόψω το τσιγάρο, θα κάνω γυμναστική ή σεξ, οτιδήποτε από τα δυο, ένα τρίο, μια βόλτα με ένα φιλεναδο στο παλιό μουράγιο.
και αναρωτιέμαι...
δεν έχει άλλο;
Αυτό ητανε;
Σκοτώθηκα να περάσω τα χίλια ευρώ, να μαζέψω για τις διακοπές, να κρατήσω για την βόλτα στην βραδινή Αθήνα, να νοικιάσω ένα δωμάτιο και να κάνω ζαβολιές, που έλεγε και ένας παλιός γνωστός, δεν κατάφερα τίποτα, που στο διάολο τρώγω τόσα λεφτά; Τρύπια τσέπη, τρύπιο κεφάλι, τρύπια σκέψη, τρύπιο πλάνο.
δεν έχει άλλο;
αυτό ητανε;
Δεν μπορεί να στρώσει αυτή η κατάσταση; Που χάθηκαν όλοι εκείνοι οι ωραίοι γκόμενοι; (μην ακουσω αηδιες τωρα, η Hoshi που βρηκε... ας πουμε εναν, τον πετυχε στο μαρινοπουλο να ψωνιζει λουκανικοπιτακια.) Κουρασμενα βλεματα, κομμενες φατσες και βγαλμενα φρυδια. Ημαρτον παναγια μου, που λεγε και η γιαγια μου.
Θελω να κανω διαλλειμα, τρια με τεσσερα χρόνια σερι , μπας και μου φυγει η όρεξη για μουρλαμαρες, που με πιανει και δεν με αφηνει, οποτε έχω δουλειά να κάνω και δεν έχει ερθει ακόμη το σαββατοκυριακο.
Κωλοπεμπτη
Δεν λεω τίποτα άλλο/
Αυτό ήταν…
